Naast de zes klassieke licenties biedt Creative Commons ook twee manieren aan om aan te geven dat een werk zonder beperkingen kan worden gebruikt:
Commons - Zero-verklaring (of CC0): Met een CC0-verklaring kan een rechthebbende aantonen dat hij afstand doet van zijn auteursrecht. In tegenstelling tot bij een licentie kan er dus geen inbreuk op een met een CC0-verklaring beschikbaar gesteld werk worden gemaakt. Door CC0 op een werk van toepassing te verklaren, stelt een auteur zijn werk beschikbaar aan de ‘Commons’ door, voor zover dit wettelijk toegestaan is, afstand te doen van al zijn rechten op het werk volgens het auteursrecht en alle andere aanverwante of naburige rechten die hij op het werk zou hebben.
De volledige tekst CC0 1.0 Universal vind je hier.
De CC0 Tool kan je gebruiken om een html-code te produceren waarmee je afstand kunt doen van de rechten die jij bezit op een werk dat op je website wordt getoond. Je kan dus alleen een CC0-verklaring plaatsen bij een werk waarvan jij de rechten bezit. Je kan geen afstand doen van rechten op een werk waarvan je de rechten niet bezit, tenzij je toestemming hebt van de eigenaar.
Commons - Public Domain Mark: Met de Public Domain Mark wordt een werk aangeduid dat niet auteursrechtelijk beschermd is (omdat het bijvoorbeeld niet origineel is) of waarvan de auteursrechtelijke beschermingstermijn verstreken is (omdat de auteur meer dan 70 jaar geleden is overleden). Veel erfgoedorganisaties beheren werken die tot het publieke domein behoren en met deze Public Domain Mark kunnen zij makkelijk aangeven dat een werk een publiekdomeinwerk is.
De Creative Commons Public Domain Mark Tool kan je gebruiken om een html-code te produceren die aangeeft dat een werk dat op je website getoond wordt, tot het Publiek Domein behoort. De Public Domain Mark is geen juridisch document, maar een logo ontwikkeld door Creative Commons dat signaleert dat op een afgebeeld werk geen bekende auteursrechtaanspraken rusten.
